Klagenemnda stadfestet enstemmig innstillingen.

Saka gjeld:                Etterutrekning av utgåande meirverdiavgift som følgje av at avgiftssubjektet ikkje har kravd meirverdiavgift av vederlag for tilgang til eit utsiktsplatå.                              

                                   Påklaga beløp utgjer kr 72 363.

Stikkord:                  

Utgåande avgift
Etterutrekning
Utsiktsplatå
Rett til fast eigedom
Opplevin                                                     

Bransje:                     Drift av hotell, pensjonat og motell m/restaurant

Mval.:                        § 1-3, fyrste ledd, bokstav c

• 3-1, fyrste ledd
• 3-11, fyrste ledd
• 5-10
• 18-1, fyrste ledd, bokstav b

KLAGENEMNDA FOR MEIRVERDIAVGIFT

Avgjersle i møte den 31. augugst 2011 i sak nr. 7086 om Klager AS.

Skatt x har gjeve slik                                                                             

I n n s t i l l i n g:

Klager AS, org. nr. xxx xxx xxx, vart skipa den 24.01.1917 og registrert i Meirverdiavgiftsregisteret frå og med 2. termin 1970. Selskapet står oppført med næringskode 55.101; Drift av hotell, pensjonat og motell m/restaurant, og opplyser at det har ”hoteller m/restaurant” som føremål.

På bakgrunn av ein avgrensa kontroll av 4. og 5. termin 2010, gjorde skattekontoret vedtak om etterutrekning av utgåande meirverdiavgift med kr 72 363. Det vart ikkje ilagt renter eller tilleggsavgift.   

Klage frå Klager AS ble motteke den 18.03.2011 frå verksemda sin advokat, advokat A, B Advokater AS. Skattekontoret mottok klaga innan klagefristen.

Klaga gjeld etterutrekning av utgåande avgift for 4. og 5. termin 2010.

Påklaga beløp utgjer:

År	Termin	Utg. mva	Inng.mva.	Tilleggsavg.	Renter
2010	4	69.219
2010	5	3.144
Sum		72.363

 

Saka er ikkje bringa inn for domstolane. Saka er ikkje meldt til påtalemakta.

Kopi av følgjande dokument er vedlagt innstillinga:                                  

Dok. nr.	Dokumentnavn	Dato
1	Varsel om oppgavekontroll enkelte bilag	14.10.2010
2	E-post, utsatt frist	26.10.2010
3	Generelt brev sak kontroll	04.11.2010
4	Svarbrev	04.11.2010
5	Utskrift hovedbok	04.11.2010
6	MVA-Journal	04.11.2010
7	Saldobalanse	04.11.2010
8	10 bilag inngåande avgift	04.11.2010
9	Bilag avgiftsfri omsetning	04.11.2010
10	Bilag utenfor mva loven	04.11.2010
11	Varsel om fastsettelse	14.02.2011
12	Generelt brev sak kontroll	10.02.2011
13	Fastsettelse - enkelttermin	24.02.2011
14	Vedtak om etterberegning	03.02.2011
15	Fastsettelse - enkelttermin	24.02.2011
16	Generelt brev sak kontroll	22.02.2011
17	Klage på vedtak	18.03.2011
18	Tilsvar	17.06.2011
A1	Prp. 119 LS 2009-2010 pkt. 6.3.3.2
A2	Ot.prp. nr. 2 2000-2001 kapittel 15
A3	Dom av Oslo tingrett	19.11.2008
A4	Finansdepartementets tolkningsutsegn av 15.06.2001
A5	Bindande førehandsutsegn (09/07)	20.03.2007
A6	Meirverdiavgiftshandboka 7. utgåve 2011 side 378 - 380
A7	Gjems-Onstad/Kildal Mva-kommentaren 2. utgåve side 73

 

Klaga gjeld

1. Etterutrekning av utgåande meirverdiavgift for 4. og 5. termin 2010 i samband med at verksemda ikkje har rekna meirverdiavgift av vederlag for tilgang til hotellet sitt utsiktsplatå, jfr. mval § 3-1 jfr. § 5-10
2. Etterutrekning av utgåande meirverdiavgift

Faktum i saka

Klager AS er eit sesonghotell som driv med overnatting, mat/alkoholservering og souvenirsal. I tillegg har Klager AS omsetnad i samband med at turistar kjem innom for eit såkalla ”fotostopp”. Hotellet krev då vederlag frå turistar/turistselskap som ønskjer å nytte hotellet sin eigedom til å ta bilete av naturen omkring hotellet. Turistane betalar for å gå gjennom hotellet, og ut på hotellets bakside, der dei får kome ut på eit flott utsiktspunkt kor ein til dømes kan ta bilete av C.

Skattekontoret varsla kontroll av 4. termin 2010 den 14.10.2010. Kontrollen vart utvida til også å omfatte 5. termin 2010, jfr. meirverdiavgiftslova § 15-11. Den 14.02.2011 varsla skattekontoret om etterutrekning av utgåande avgift med til saman kr 72 363.

Verksemda har via sin advokat sendt fleire brev til skattekontoret med både ytterlegare informasjon om forholdet, samt ei utfyllande grunngjeving for kvifor verksemda ikkje har rekna meirverdiavgift på dei aktuelle tenestene.

Skattekontoret er ikkje samd med verksemda i at dei aktuelle tenestene er unnateke avgiftsplikt, og trefte difor vedtak om etterutrekning den 24.02.2011.

Skattekontoret sitt vedtak og grunngjeving

Det siterast frå vedtaket:

” Vi viser til tidligere varsel datert 14.02.2011, samt Deres svar av 22.02.2011. Kontrollen er utvidet med hjemmel i mval. § 15-11 til også å omfatte 5. termin 2010.

Skattekontoret vedtak med hjemmel i merverdiavgiftsloven § 18-1 første ledd bokstav b å etterberegne merverdiavgift med til sammen kr 72 363.

Betalingsinformasjon ligger vedlagt.

1. Utgående avgift

Merverdiavgiftsloven § 5-10 Fornøyelsesparker mv.

Det skal beregnes merverdiavgift med redusert sats (8%) ved omsetning, uttak og formidling av tjenester i form av adgang til fornøyelsesparker og opplevelsessentre.

Klagerl AS er et sesonghotell som driver med overnatting, mat/alkoholservering og souvenirsalg. I tillegg har de et utsiktspunkt som turister betaler for å få tilgang til. I brev av 10.02.2011 fra B Advokater AS fremgår det at denne delen av virksomheten er unntatt merverdiavgift, jfr. mval. § 3-11. Det står bl.a. følgende i nevnte brev vedrørende begrunnelse for vurderingen:

”Tenesta er etter vårt syn omfatta av unntaket om ”rettighet til fast eiendom”jf. mval. § 3-11. Turistene betalar for å få tilgang til hotellet sin eigedom, som ikkje er innretta eller ombygd spesielt for desse gjestene. Til skilnad for t.d. historiske byggberk, Holmenkollanlegget med mer. er det ikkje byggverket eller hotellet i seg sjølv gjestane får rett til å ”oppleve” men dei kjøper tilgang til eigedommen for å sjå naturen rundt derifrå”.

Skattekontoret er ikke enig i de rettslige vurderingene, og varslet etterberegning i brev av 14.02.2011 med følgende begrunnelse:

”I avgrensningen mellom avgiftsplikt på ytelser som innebærer adgang til og/eller bruk av fast eiendom og unntaket i mval. § 3-11 må det vurderes betydningen av leieaspektet av den faste eiendommen. Når det gjelder f.eks paintball eller rollespill står det følgende på side 219 i avgiftshåndboken 6 utgave 2010:

”Skattedirektoratet har lagt til grunn at vederlaget for å delta i slike arrangementer ikke anses som leie av fast eiendom eller rettighet til fast eiendom. Dette gjelder selv om deltakerne samlet får en tidsbegrenset eksklusiv adgang til en avgrenset del av fast eiendom. Det er således lagt til grunn at leieaspektet er helt underordnet i forhold til selve arrangementet”.

Etter skattekontorets oppfatning må det samme prinsippet legges til grunn i denne saken. Turistene som betaler for ”fotostopp”, betaler for å få tilgang til et utkikkspunkt slik at de kan få oppleve naturen fra hotellets eiendom. Dette er også B Advokater AS enig i, jf. teksten ovenfor ”Til skilnad for t.d. historiske byggverk, Holmenkollanlegget med mer. er det ikkje byggverket eller hotellet i seg sjølv gjestane får rett til å ”oppleve” men dei kjøper tilgang til eigedommen for å sjå naturen rundt derifrå”. Skattekontoret er altså av den oppfatning at på bakgrnn av at det er ”naturopplevelsen” som er det sentrale for turistene, og at leieaspektet av den faste eiendommen dermed er underordnet, at tjenesten således ikke er omfattet av unntaket for merverdiavgift i mval. § 3-11.

Ot.prp.nr. 119 LS 2009/2010 pkt. 6.3.3.2 Avgrensning av tjenester med redusert sats omtaler opplevelsessenter slik: “Betegnelsen opplevelsessenter indikerer at virksomheten har etablert bygg, anlegg eller andre former for innretninger som er tilpasset de opplevelser og aktiviteter publikum tilbys. Sett på bakgrunn av at det er opplevelses- og aktivitetstilbudene som sådan som er den felles forretningsside for opplevelsesnæringen, bør det imidlertid ikke stilles store krav til hva som skal til for at det er etablert et opplevelsessenter”. Etter skattekontorets oppfatning har hotellet tilrettelagt både for turister og hotellets gjester slik at det er laget tilgang til et utkikkspunkt slik det er mulig å få en ”naturopplevelse” derfra. Det fremgår videre av avgiftshåndboken 6. utgave 2010 s. 188 at utkikkstårn mv., eller andre naturbaserte turistattraksjoner er innenfor definisjonen av et opplevelsessenter. Skattekontoret er altså av den oppfatning at innretningen på baksiden av hotellet kan likestilles med utkikkstårn mv., og at dette altså er innenfor definisjonen av et opplevelsessenter. Frem til 01.07.2010 er det korrekt at tilgang til et utsiktspunkt er unntatt merverdiavgift. Med virkning fra 1. juli 2010 er det imidlertid innført avgiftsplikt med redusert sats  (8%) på bl.a. opplevelsessentre, jf. mval. § 5-10. Skattekontoret kan ikke se at den nye lovteksten etter 1. juli 2010 i mval. § 3-7 (1) lenger unntar betaling for tilgang til utsiktspunkt mv. På grunnlag av de opplysningene som foreligger i saken kan skattekontoret heller ikke se at unntaket i mval. § 3-7 tredje ledd vedrørende omvisningstjenester eller unntaket i mval. § 3-11 kommer til anvendelse her.

I tilsvar av 22.02.2011 skriver bl.a. A fra B Advokater at sammenlignelsen med paintballarrangement osv. har liten relevans i denne sammenhengen da selskapet ikke tilbyr andre opplevelsestjenester som rollespill, paintball eller diskotek som kan være overordnet selve tilgangen til eiendmmen. Skattekontoret bemerker at det blir henvist til denne saken for å vise at ikke enhver aktivitet som innebærer dagng til fast eiendom nødvendigvis kommer inn under unntaket i mval. § 3-11, men at dette er avhengig av en konkret vurdering i hver enkelt sak.

Konklusjonen i tilsvaret fra B Advokater AS i brev av 22.02.2011 er følgende:

”I tillegg til ovannemnde viser vi til tidlegare korrespondanse, og held fast ved at omsetning av tilgang til utsiktspunkt på baksida av hotellet er unnateke frå avgiftsplikt etter unntaket i meirverdiavgiftslova § 3-11. Tilgang til området for fotostopp må reknast som omsetning av ”rettighet til fast eiendom”. Det skal etter dette ikkje reknast mva på vederlaget ein krev frå buss/turistselskap. Dette inneber også at avgiftshandsaminga som har vore så langt, er rett, sjølv om ein strengt tatt har teke utgangspunkt i feil lovheimel etter tilbakemeldinga frå skattekontoret av 1. juli 2010”.

Det kreves også under punktet ”renter” at disse blir frafalt etter skattebetalingsforskriften § 11-7-2.

Skattekontoret deler ikke oppfatningen til B Advokater AS når det gjelder de rettslige vurderingene, og kan ikke se at det har kommet inn noen nye momenter i sakens anledning i brev av 22.02.2011. Når det gjelder krav om at rentene frafalles etter skattebetalingsforskriften § 11-7-2, så er skattekontoret enig i dette.

Det er i 4. og 5. termin 2010 ifølge regnskapet følgende omsetning vedørende tilgang til utsiktspunktet på baksiden av hotellet:

Termin	Omsetning	Beregnet utgående avgift 8 %
4. termin 2010	934 458	69 219
5. termin 2010	42 448	3 144
Sum		72 363

 

På bakgrunn av ovennevnte forhold mener skattekontoret at det skal beregnes avgift med lav sats 8 % på tjenesten ”fotostopp” fra og med 4. termin 2010 med hjemmel i merverdiavgiftsloven § 5-10.

Skattekontoret vedtak på denne bakgrunn med hjemmel i merverdiavgiftsloven § 18-1 første ledd bokstav b å øke utgående avgift med kr 72 363 henført til 4. og 5. termin 2010.

Til informasjon: Da det er laget merverdiavgift av mottatt beløp plikter selskapet dersom de i ettertid innkrever merverdiavgift på hele/deler av beløpet fra buss/turistselskap, å innberette differansen mellom etterberegnet beløp og innkrevd beløp.

2. Renter

Det beregnes ikke renter med hjemmel i skattebetalingsforskriften § 11-7-2.

3. Klagerett

Vedtaket kan påklages innen tre uker i henhold til reglene i forvaltningsloven kapittel VI og forskrift nr. 17 til merverdiavgiftsloven. Orientering om klageadgangen følger vedlagt”.

Klagar sine motsegn til vedtaket

Etter klagar si vurdering er både skattekontoret sin rettsbruk og forståing av faktum, feil. Klagar syner til tidlegare forklaring kor det går fram at hotellet krev vederlag frå turistselskap som ønskjer å nytte hotellet sin eigedom bl.a. til såkalla fotostopp. Denne tilgangen til hotellområdet vert det kravd anten separat betaling for, eller som ein pakke i lag med kaffi/kake på hotellet. Klagar er usamd med skattekontoret i at tilgang til hotelleigedommen er ei avgiftspliktig teneste, og held fast ved at den aktuelle omsetninga er vederlag for rett til fast eigedom, jfr. mval. § 3-11.

Når det gjeld skattekontoret si karakterisering av hotellet som eit opplevingssenter, synest det noko uklårt kva slags arrangement eller liknande skattekontoret meiner tilgangen til eigedommen skal vere underordna. Klagar tolkar det likevel slik at det er utsikta til naturen som er denne overordna tenesta. Denne argumentasjonen vert i følgje klagar lite treffande, all den tid skattekontoret faktisk har lagt til grunn at selskapet si teneste er eit opplevingssenter.

Klagar nemner at dersom tilgangen til hotellet sin eigedom faktisk er eit opplevingssenter for turistane slik skattekontoret hevdar, vil dette utan vidare vere avgiftspliktig omsetning etter hovudregelen i § 3-1. Det vil då ikkje vere behov for å gå inn på ei vurdering av kva som er den overordna eller underordna del av tenesta, av tilgang til eigedommen eller utsikta til naturen.

Vidare nemner klagar at skattekontoret synast å ha gått delvis vekk i frå oppfatninga om at tenesta er eit ”opplevelsessenter”, og over til å hevde at det er ei meir udefinerbar, avgiftspliktig teneste – utan at dette er kommentert noko nærmare.

I alle høve meiner klagar at det i denne saka korkje er tale om omsetning av tilgang til ei form for opplevingssenter, eller ei anna udefinerbar teneste. Faktum er at det er lite ved hotellet som kan likne på eit opplevingssenter i avgiftsmessig tyding. Som dei fleste andre gamle hotell på Vestlandet, er hotellet situert på ein vakker utsiktsstad og i fin natur, utan at tilgang til uteområde på alle desse hotella er opplevingssenter eller andre udefinerbare avgiftspliktige tenester. Dei reisande kan like gjerne sjå eller ta bilete av dei vakre naturomgjevnadane frå andre stadar rundt hotellet. Innanfor hotellet sin eigedom får ein berre ekstra gode høve til å nyte utsikta, då det er eit pent opparbeidd uteområde med benkar og bord ein kan sitje ved.

Retten til å opphalde seg på ovannemnde uteområde er etter klagar si oppfatning utelukkande omsetning av rett til fast eigedom, jfr. meirverdiavgiftslova § 3-11.

Klagar har fått skattekontoret si innstilling til innsyn i brev av 08.06.2011. I e-post av 17.06.2011 held klagar fast ved at omsetninga er unnateke avgift, men set ikkje fram ytterlegare kommentarar då det påpeikast at det er gjort tilstrekkeleg greie for synet i tidlegare brev. 

Skattekontoret si vurdering av klagar sine motsegn

Skattekontoret har vurdert dei motsegn klagar har sett fram, utan å finne grunn til å endre vedtaket av 03.02.2011.

Meirverdiavgiftslova § 3-1, fyrste ledd, fastset hovudregelen for omsetnad i eit meirverdiavgiftssystem med generell avgiftsplikt på omsetnad, uttak og innførsel av varer og tenester.

Meirverdiavgiftsreforma 2001 innførte ei generell avgiftsplikt for omsetnad av tenester. Føremålet med reforma var at unnataka skulle vere så få som mogleg, og eventuelle unnatak skulle særskilt grunngjevast, jfr. Ot.prp. nr. 2 (2000-2001). Lova sitt system, og klåre utgangspunkt, er difor at all omsetnad av tenester er underlagt avgiftsplikt, såframt det ikkje er gitt eit særskilt unnatak eller fritak.

Når det gjeld kva som er ei ”teneste” er dette definert slik i meirverdiavgiftslova § 1-3, fyrste ledd, bokstav c:

”(1) I denne loven menes med:

1. c) tjenester: det som kan omsettes og som ikke er varer etter bokstav b, herunder begrensede rettigheter til varer, og utnyttelse av immaterielle rettigheter”.

Føresegna syner at definisjonen av tenesteomgrepet er utforma temmeleg generelt, gjennom ei negativ avgrensing mot vareomgrepet.

Etter skattekontoret si meining, vil det å stille eigedommen til disposisjon for turistar for eit ”fotostopp” mot vederlag, i utgangspunktet kome inn under lova sitt generelle tenesteomgrep, jfr. meirverdiavgiftslova § 1-3, første ledd, bokstav c. Omsetnad knyta til slike tenester, vil soleis vere avgiftspliktig, jfr. meirverdiavgiftslova § 3-1, fyrste ledd.

Eit eventuelt unnatak frå avgiftsplikt på slike tenester krev særskilt heimel, og det er den avgiftspliktige som har bevisbøra for at slik heimel ligg føre, jfr. meirverdiavgiftslova § 15-10, andre ledd.

Klagar har i den sak som ligg føre unnlata å rekne meirverdiavgift på dei tenester som ytast i samband med at turistar får tilgang til eigedommen for eit såkalla ”fotostopp”. Klagar si meining er at den aktuelle omsetnaden er vederlag for ein rett til å opphalde seg på den faste eigedommen til hotellet, jfr. meirverdiavgiftslova § 3-11.

Spørsmålet blir då om omsetnaden er omfatta av unnataket i meirverdiavgiftslova § 3-11. Er omsetnaden ikkje unnateke avgift, er den avgiftspliktig i samsvar med hovudregelen i meirverdiavgiftssystemet.

Det følgjer av meirverdiavgiftslova § 3-11, fyrste ledd at:

”(1) Omsetning og utleie av fast eiendom og rettighet til fast eiendom er unntatt fra loven. Unntaket omfatter også omsetning av varer og tjenester som leveres som ledd i utleien”.

Unnataket for fast eigedom omfattar etter sin ordlyd omsetnad og utleige av grunn, bygningar og anlegg, samt del av bygning og anlegg. I utgangspunktet spelar det inga rolle om det gjeld langtidsutleige, eller korttidsutleige av fast eigedom, jfr. Gjems-Onstad/Kildal, ”Mva-kommentaren” 2. utgåve (2002) s. 73. Fleire tilfelle av korttidsutleige er likevel gjort avgiftspliktig gjennom unnataket i meirverdiavgiftslova § 3-11, andre ledd.

Omgrepet ”rettighet til fast eiedom” er ikkje nærmare definert i lovteksten. I følgje førearbeida er omgrepet i hovudsak meint å omfatte servituttar av ulike slag, samt rett til å nytte vegar, tunellar og bruer m.v. mot bompengar eller liknande, jfr. Ot.prp nr 2 (2000-2001) kapittel 15. 

Klagar har som grunngjeving for kvifor dei aktuelle tenestene skal omfattas av unnataksregelen mellom anna nemnt at turistane betalar for å få tilgang til hotellet sin eigedom, som ikkje er innretta eller ombygd spesielt for desse gjestane. Det turistane betalar for er tilgang til eigedommen for å sjå naturen rundt derifrå.

Skattekontoret er samd med klagar i at området turistane får tilgang til isolert sett er å rekne for fast eigedom. Skattekontoret kan likevel ikkje sjå at det å stille eigedommen til disposisjon for turistar for ”fotostopp” kan sjåast som utleige, eller omsetnad av ”rettighet til fast eiendom”. I denne samanheng syner skattekontoret til dom av Oslo tingrett av 19.11.2008 (Renas Bedrift AS), kor det var spørsmål om tilgang til toalett mot vederlag kunne vere utleige av fast eigedom, eller rett til fast eigedom. Retten kom her til at aspektet av utleiga av fast eigedom var så underordna dei service- og hygienetenestene som normalt ligg i det å tilby tilgang til toalett, at retten ikkje fann at det ut frå ei naturleg språkleg forståing av ordlyden var grunnlag for å unnateke denne type tenester med heimel i meirverdiavgiftslova § 3-11.

Skattekontoret meiner at ovannemnte dom har stor overføringsverdi til den sak som her ligg føre. Aspektet av utleige av fast eigedom er så underordna den naturopplevinga turistane kjøper seg tilgang til, at det heller ikkje i vår sak kan seiast å falle inn under ordlyden i meirverdiavgiftslova § 3-11, første ledd. Som påpeika av klagar, er hotellet situert på ein vakker utsiktsstad og i fin natur. Skattekontoret viser her til klaga kor det følgjer at sjølv om;

”…[d]ei reisande like gjerne kan sjå eller ta bilete av dei vakre naturomgjevnadane rundt Stalheimskleiva frå andre stader rundt [hotellets] eigedom, [får ein] innanfor hotellet sine eigedomsgrenser (…) ekstra gode høve til å nyte utsikta då det er eit pent opparbeidd uteområde med benkar og bord ein kan sitje ved”.

I følgje det opplyste er det avgjerande og sentrale føremålet for turisten/kunden å få det beste utsiktspunktet i høve til Stalheimskleiva og området rundt, og ikkje tilgangen til, eller rett til fast eigedom. Skattekontoret har vanskeleg for å sjå at det å disponere eigedommen for å nyte utsikta og ta bilete etter ei naturleg forståing av ordlyden, kan reknast som omsetnad eller utleige av ein avgrensa rett til fast eigedom.

Skattekontoret vil som tidlegare understreke at kortvarige rettar vil kunne falle inn under unnataket, men varigheita vil likevel kunne vere eit moment i vurderinga der rett til fast eigedom må avgrensast mot anna tenesteyting.Til samanlikning så er bruk av solstudio, vaskehallar, treningsstudio, tilgang til rom med ulike servicefasilitetar på overnattingsstader og campingplassar o.a. avgiftspliktige tenester, og ikkje leige av fast eigedom. Felles for alle desse tilfella er at det betalast vederlag for enkelstående bruk av ein særskilt fasilitet som finnast i lokala, og at bruken typisk er kortvarig. Tilsvarande kjenneteikn finnast òg ved dei tenester vi står overfor i denne saka. Skattekontoret er av den oppfatning at turistane ikkje betalar for sjølve tilgangen til den faste eigedommen åleine,  men betalinga skjer for å kunne nyte fasilitetane, nemleg den beste utsikta i området.

Skattekontoret syner òg til bindande førehandsutsegn frå Skattedirektoratet av 20.03.2007 (BFU 009/07), om utleige av kontorplassar for aksjehandel. Lokala var utstyrt med handelssytem og aviser o.a. som var naudsynte for investorane i deira arbeid. Dei aktuelle arbeidsstasjonane vart ikkje sett på som utleige av fast eigedom av Skattedirektoratet, då brukarane ikkje etterspurde lokala i seg sjølv, men høve til å delteke i eit miljø for verdipapirhandel, samt tilgang til nettmeklar sitt handelssystem mv. Skattedirektoratet syna til at brukarane ikkje såg ut til å ha noko rett knyta til lokala, utover det som til dømes brukarar av ulike formar for sjølvbetente servicelokalar har. Vidare påpeika direktoratet at leigeaspektet knytt til den faste eigedommen kor arbeidet skjedde, vart underordna tilgangen til resten av tenestene som vart tilbydt på eigedommen eller i dei aktuelle lokala.

Skattekontoret er av den oppfatning at Skattedirektoratet si grunngjeving for avgiftsplikt i ovannemnde førehandsutsegn er overførbar til vår sak, og at utfallet òg her må bli avgiftsplikt. Eit eventuelt leigeaspekt i nærverande sak, må vere så underordna den naturopplevinga som klagar tilbyr at dette ikkje kan reknast som utleige av fast eigedom.

Oppsummert finn skattekontoret at hovudføremålet til klagar er å tilby ei unik naturoppleving, som det ikkje er naturleg å omtale som omsetnad eller utleige av rett til fast eigedom.

På denne bakgrunn finn skattekontoret at klagar ikkje har sannsynleggjort at omsetnaden skal vere omfatta av avgiftsunnataket for omsetnad og utleige av rett til fast eigedom, jfr. mval § 3-11. Vederlag for tilgangen til utsiktsplatået er difor avgiftspliktig omsetning.

I det vidare vil skattekontoret vurdere om det ligg føre heimel til å rekne meirverdiavgift med redusert sats.

Spørsmålet blir då om den aktuelle tenesta fell under føresegna i meirverdiavgiftslova          § 5-10 om ”fornøyelsesparker mv.”.

Føresegna lyd slik:

”Det skal beregnes merverdiavgift med redusert sats ved omsetning, uttak og formidling av tjenester i form av adgang til fornøyelsesparker og opplevelsessentre”.

I denne saka er spørsmålet om utsiktsplatået kan reknast for eit ”opplevelsessent[er]”. Skattekontoret er i utgangspunktet samd med verksemda sin advokat om at utsiktsplatået ikkje beinveges kan synast som eit (opplevings)senter.  

Når ein ser nærmare på ordlyden og øvrige rettskjelder er skattekontoret likevel av den oppfatning at hotellet tilbyr tenester i form av tilgang til ei oppleving, der ein skal rekne meirverdiavgift med redusert sats.

Skattekontoret viser her for det fyrste til førearbeida til lova, kor det går fram at rekkjevidda av omgrepet ”opplevelsessenter” er ganske vidt. Vidare poengterar lovgjevar at omgrepet må sjåast på bakgrunn av at det er oppleving- og aktivitetstilboda som er den felles forretningsidé for opplevingsnæringa, jfr. Prop. 119 LS (2009-2010) pkt. 6.3.3.2 s. 40 flg.:

”Det typiske for fornøyelsesparker og opplevelsessentre er at det på et geografisk avgrenset område er gjort investeringer som folk betaler for å få tilgang til. (…)

Betegnelsen opplevelsessenter indikerer at virksomheten har etablert bygg, anlegg eller andre former for innretninger som er tilpasset de opplevelser og aktiviteter publikum tilbys. Sett på bakgrunn av at det er opplevelses- og aktivitetstilbudene som sådan som er den felles forretningside for opplevelsesnæringen, bør det imidlertid ikke stilles store krav til hva som skal til for at det er etablert et opplevelsessenter. En villmarksleir med lavvoer mv. kan eksempelvis anses som et opplevelsessenter og dermed komme innenfor det lavsatsede området. Det avgjørende må være om anlegget er beregnet for permanent drift. Begrepet er imidlertid vidt og rent språklig kan det omfatte også fornøyelsespark”. (Skattekontoret si understreking).

I den føreliggjande sak, betalar turistane for å få tilgang til eit utsiktspunkt kor dei får ei flott naturoppleving. Samstundes får dei tilgang til ein pent opparbeida hage på hotellet sin eigedom, kor turistane kan sitje ved bord og benkar medan dei nyt den flotte utsikta mot Stalheimskleiva. Etter skattekontoret si oppfatning så vil det å få tilgang til utsiktsplatået mot Stalheimskleiva gje turistane ei oppleving av eit særskilt vakkert naturfenomen. . Det er soleis opparbeida ei form for innretning som er tilpassa den oppleving turistane vert tilbydt.  I samsvar med føresetnadane i førearbeida synast difor den oppleving som vert tilbydt på utsiktsplatået, å vere godt tilrettelagt for permanent drift. Skattekontoret ser ikkje noko grunngjeving for å trekkje eit skilje mellom utsiktsplatået og førearbeida sitt eksempel med ein villmarksleir med lavvoar mv.

Før 01.07.2010 var vederlag for tilgang til ”opplevelsessentra” unnateke avgiftsplikt. Omgrepet er framleis det same, og tidlegare uttalingar og praksis er difor eigna til å illustrere området for den reduserte satsen. Skattekontoret vil difor òg vise til Finansdepartementet si tolkingsutsegn av 15.06.2001, om meirverdiavgiftsunnataka innanfor reiselivsnæringane. I tolkingsutsegna vert rekkjevidda av omgrepet ”opplevelsessentra” gjennomgått. Skattekontoret syner her til siste avsnitt under punkt 6.3 kor departementet uttalar:

”Aktivitetstilbudet i opplevelsessentra er så mangfoldig at en fullstendig oppregning ikke er mulig. Generelt vil unntaket omfatte alle rene opplevelsesaktiviteter som tar sikte på å sette deltakerne inn i historiske hendelser eller skikker og levesett, lokal eller fremmed kultur eller næringsdrift, naturfenomener eller lignende(…)”.

Det siterte syner igjen at terskelen er låg, og at aktivitetstilbodet står i fokus ved vurderinga. Det tidlegare unnataket (no redusert sats), omfattar aktivitetar generelt. Føresegna si vidtrekkande omfang kjem òg til uttrykk i praksis. Skattekontoret vil her vise til at betaling for tilgang til eit gamalt gruveområde tidlegare var unnateke avgiftsplikt (no redusert sats), jfr. eit fylkesskattekontors brev av 19.07.2011 referert i Meirverdiavgiftshandboka 7. utgåve (2011) s. 380. Skattekontoret ser ikkje at det er grunnlag for å vurdere tilgangen til utsiktsplatået på ein annan måte enn tilgang til eit gruveområde.

I Meirverdiavgiftshandboka 7. utgåve (2011) s. 378 uttalast det mellom anna følgjande om meirverdiavgiftslova § 5-10 og omgrepet ”opplevelsessenter”:

”Mange tradisjonelle turistattraksjoner vil være naturbasert og det kreves da ofte ikke betaling for opplevelsen. Det oppstår da heller ikke spørsmål om avgiftsplikt. Dersom det tas betaling for ulike innretninger som er etablert ved slike attraksjoner, må det anses å foreligge et opplevelsessenter. Ved de skapte turistattraksjonene som bl.a. omfatter historiske byggverk, utkikkstårn mv. skal inngangsbilletten ilegges redusert merverdiavgiftssats. Som eksempler kan nevnes Holmenkollanlegget, men den reduserte satsen vil gjelde også andre mer eller mindre kjente bygninger og anlegg av forskjellig aldre, for eksempel Vikingskipet”. (Skattekontoret si understreking).

I denne saka krev klagar betaling for ein tradisjonell naturskapt turistattraksjon, og spørsmålet om avgiftsplikt vil difor oppstå. I likskap med Holmenkollanlegget, så er òg hotellet primært bygd for eit anna føremål – då høvesvis skihopp og hotellovernatting/restaurantdrift. Når den aktuelle eigedommen òg nyttast til å gje dei betalande ei utsiktsoppleving, vil sistnemnde teneste kome inn under omgrepet ”opplevelsessenter” i meirverdiavgiftslova § 5-10.

På bakgrunn av overnemnde tilhøve, er skattekontoret av den oppfatning at det skal reknast meirverdiavgift med redusert sats (8%), på tenesta som inneber tilgang til hotellet for eit såkalla ”fotostopp”, jfr. mval § 5-10.

Skattekontoret held etter dette fast ved grunngjevinga og konklusjonen i vedtak av 03.02.2011.

Skattekontoret si innstilling til vedtak

Skattekontoret gjer etter dette framlegg om at det fattast slikt

V e d t a k:

Det påklaga vedtaket om etterutrekning av avgift stadfestast.

KLAGENEMNDAS AVGJØRELSE:

Nemndas medlemmer Rivedal, Ongre, Langballe og Nordkvist har alle sluttet seg til skattekontorets innstilling

V e d t a k:

Som innstilt.